...“Kasıb ailə idik, gözümüzü musiqi ilə, radio ilə, vallarla açırdıq. Evdə valideynim, ən çox da anam, çox maraq göstərirdi musiqiyə. Şən arvad idi, musiqini sevirdi”.

 

...“Məni əlimdən tutub muğam aləminə aparan Ağaxan Abdullayev olub. Allah cansağlığı versin ona. O mənim üçün elə bir pəncərə açdı ki. Mən başqa ustadlardan da dərs aldım, sağ olanlardan, dünyasını dəyişənlərdən, vallardan. Nəriman Əliyevin sinfində oxudum, Vahid Abdullayevin sinfində oxudum, Əlibaba müəllimin sinfində oxudum, Hacıbala müəllimin sinfində oxudum. Onlardan çox şeylər mənimsədim”.

 

...“Bir ay, görürsən, bir musiqiyə qulaq asıram. Sonra birdən o musiqi haradasa səhnədə, toyda çıxır. Öz-özümə fikirləşirəm, bu haradan gəldi? Düşünəndə görürəm ki, mən o musiqiyə qulaq asmışam, oradan gəlib. Ona görə də o böyük sənətkarlara, yəni xalqın tarixində qalan sənətkarlara, gərək həmişə qulaq asasan. Çünki orada od var, eşq var, məhəbbət var, sənət var. Ona görə onlar məni hamısı bu hala gətirdi, köklədi ki, mən indi səhnədə, toy məclislərində onlardan öyrəndiklərimi insanlarla bölüşürəm”.

 

...“O vaxt, Allah can sağlığı versin, Akif İslamzadə zəng elədi, Siyavuş Kərimi zəng elədi, dedi ki, sən bu sözlərdən çox küsmə, öz işinə davam elə, ürək-dirək verdilər. Həm də bir iş var ki, mən özüm aşiq olmuşdum o musiqiyə, ən çox da məni saxlayan o oldu. Nə olacaq, olmayacaq, toy olacaq, konsert olacaq-olmayacaq, artıq mən onları çox düşünmürdüm. Mən artıq öz eşqimin, öz istəyimin dalınca gedirdim. Və hiss edirdim ki, o musiqi camaata daha tez təsir edir. Camaat həm zövq alır, həm ağlayır, həm də bu yol bir paklığa aparır məni”.

 

...“Dünyanın 30 faizində, demək olar, olmamışam. Qalan hər yeri gəzmişəm. Hələ təkrarən lap çox ölkədə olmuşuq. Bizim musiqiyə həm klassik musiqi deyirlər, həm də folklor deyirlər. Fransada konsertdə idik. Konsertdən sonra bizə bir müraciət oldu. Bir nəfər dedi ki, mən 30-40 ildir simfonik musiqiyə qulaq asıram, yəni dünyanın nə qədər gözəl musiqisi varsa, demək olar ki, onun aşiqiyəm. Və deyir, mən bir gün Fransada sizin konsertinizdə oldum, “Theatre de la Ville”də. Deyir, mən indiyədək eşitdiklərimi və eşitmədiklərimi sizin o 3 nəfərdən - triodan aldım. Mən belə bir möcüzə, belə bir sənət görməmişəm. Yəni, bizim sənətimiz haqqında, bizim muğamımız haqqında, bizim musiqimiz haqqında bax belə gözəl sözləri biz çox eşitmişik. Hətta dilini bilmirik, gəlir orada ay-ulduz şəkli çəkir, yerdə də adam şəkli çəkir, sizin musiqi, deyir, bizi qaldırdı göylərə. Mənəvi dəyərləri daha çoxdur bizim musiqinin”.

 

...“Hər cür çətin vəziyyətdən, Allahın köməyi ilə çıxmağa çalışırıq. Malayziyada idik. Konsertin axırına yaxın bir nəfər dedi ki, gərək, azan çəkəsən. Dedim, ay qardaş, sən konsertə gəlmisən, azanı neynirsən. Ora müsəlman ölkəsidir. Dedi ki, mən 30 ildir sənə qulaq asıram. Mən də dedim ki, yox, azan verməyəcəyəm, nə isə, gəldim çıxdım səhnəyə. Uşaqlara dedim oturun, mən oturmadım, Allahı çağırdım, azan çəkdim. Allahın köməyi ilə alındı...”

 

...“Sənətdə şəxsi qərəzlik də var, paxıllıq da var. Olmalıdır da. Nə qədər insan var, o qədər də xasiyyət var. Əlbəttə, yəqin, mənim içimdə də var, amma mən çalışıram onu cilovlayam, tərbiyələndirəm... Bu iş çox ağır bir işdir. O işə başlasam, mən gərək oxumağı tərgidəm. Çalışıram, heç kimlə maraqlanmayım”.

 

...“Hər bir çətinlikdən çıxmağa Allah özü dayaq olur və səbəbkar da göndərir. Allaha şükür, birtəhər yola vermişik. Bir dəfə Hacı Məmmədov rəhmətliklə, böyük sənətkarımızla rayonda toyda idik. Gördü ki, məni çox oxutdular, həvəs göstərdilər, təzə səs, cavan uşaq, toyun axırıdır, artıq lap yorulmuşam. Biri gəldi dedi ki, bir “Çahargah” oxu. “Çahargah” da dəsgahdır, orada balaca bir mahnı da yoxdur. Dedi, sənin üçün “Bayatı-qacar” yerindən bir “Çahargah” çalacağam. Ton yarım aşağıdan və heç kim üçün də çalmamışam, çalmaram, amma sənin üçün çalacağam, çünki yorulmusan. Orada elə çaldı ki, heç mən hiss etmədim ki, o yeri dəyişdi, başqa yerdə çaldı. Yəni bu özü bir ustadın şagirdə köməyi deməkdir”.

 

...“Rəhmətlik Bəhram müəllimlə o qədər toylarda olmuşuq. O qədər məni yola verib ki müəyyən şeylərdə. Rəhmətlik Bəhram müəllim həmişə tarı dik tutardı. Mən də yorulmuşam. Bir az dəbdə idim, hamı çağırırdı. Deyirdim, a kişi, bu tarı qoy da qabına. Belə eləyirsən, oradan keçən piyan-miyan da görür tarı, deyir, bir dənə də filan şey çal. Çalanda mən də gərək, oxuyam axı. Rəhmətlik baxırdı mənə, götürüb qoyurdu tarı yerinə”.

 

...“Hamının bir idarəsi var. Yəni, jurnalistlərin, rəssamların, yazıçıların, bəstəkarların, amma bizim heç nəyimiz yox idi, demək olar. Allaha şükür, Heydər Əliyev Fondu bu muğam oxuyanların, milli musiqinin arxasında durdu. İndi, maşallah, sözümüzü deyəcək yerimiz, yurdumuz var, reklamımız-filan hamısı öz yerindədir. Və bir neçə ildir ki, şükür, bütün dünya folklorunu öz səhnəmizdə görürük, muğam festivalında. Bu, inkişaf deməkdir”.

 

...“Mən Fərqanəyə ağsaqqal deyirəm. Deyirəm nənəmdir, torpağı sanı yaşasın. Amma sənətdə biz nə qohumuq, nə ata-balayıq. Bir Allah şahiddir. Tələbkar yox e, elə tələb edirəm, hərdən, bir də görürsən, ağlayır. Çünki mən hər işdə zarafat edə bilərəm, amma sənətdə zarafatım yoxdur, sənətdə ciddiyəm”.

 

...“Mən özüm özümün düşməniyəm. Deyirəm, sənə lazımdır? Get mikrofonu götür, bir-iki ağız oxu, qəzəldən-filan, pulunu qazan, çıx get o yana. Mən getdim eşqə, indi də o eşqlə ki, məni çağırırlar, mən də düşürəm azara ki, mən o eşqi necə eləyəcəyəm. Çünki o eşq də gəlməyəndə, gəlmir. Camaat elə o eşqi gözləyir məndən. Yoxsa mən elə adi adam kimi gündə oxuyaram da...”

 

...“İstədiyim kimi oxumasam, 5 gün özümə gəlmərəm. Allah haqqı, narahat oluram. Mən orada bir eşq yaratmasam, deyir, ürəyimdən tikan çıxdı, o tikanı çıxartmasam, tikan qalacaq bir həftə məndə, elə sızıldayacaq, Allah haqqı! Elə Fərqanə də həmçinin, musiqiçilər də həmçinin”.

 

...“Mən həmişə çalışmışam ki, öz toylarımı, konsertlərimi yazım və onlara dönə-dönə, böyük bir həvəslə qulaq asım. Qulaq asanda elə olub ağlamışam, gülmüşəm, nə bilim neynəmişəm. Özüm özümdən öyrənmişəm, Allahım haqqı. Bədahətən olub, toyda nə isə çıxıb, fikirləşmişəm ki, yaman şeydir, bu, əla şeydir. Toydan sonra qulaq asmışam ona, bir neçə dəfə qulaq asmışam, onu mən sonra konsertdə oxumuşam. Toyu təkrar eləmişəm, Allah haqqı!”...

 

...“İnsanın xüsusiyyətləri ki var, o qanla keçir, yəni onu başqa cür əxz eləmək olmaz. Amma, o eşq, ilham ki var, ola da bilər, olmaya da bilər, çünki bu, Allahın qismətidir. Yəni, o eşq, ilham ki, var, o ola bilsin bir neçə nəsildən sonra gəlsin, və yaxud elə o dəqiqə gəlsin, bu bir az ağır məsələdir”.

 

...“Fərqanənin səsinin ahəngindən hiss etdim ki, onun səsi get-gedə daha da gözəlləşəcək. Səsi, istedadı, həvəsi, eşqi, mütaliə etmək həvəsi var, məcburdur. Elə deyir, nə oldu, sən mənə bir dəfə də yaxşı demirsən. Deyirəm, mən sənə yaxşı deməyəcəyəm. Belə götürəndə əla oxuyur. Amma mən ki, deyirəm, səni ki, neçə illərdir bəsləyirəm, görmək istəyirəm ki, sən bir möcüzə yaradasan, hələ o möcüzə yoxdur, qızım”.

 

...“Nəvəm Alimdə də nə isə var, Allah haqqı! Eşqə gəlir. İndi 2 yaşındadır. Deməli, nağaranı çalır, görürəm, sifəti dönür. Oynayanda da özündən bir cürə şeylər çıxardır. Nə isə, ola bilər, onda eşq olsun, ola bilər...”

 

...“Fərqanənin oğlunda da, Saleh də deyirlər ona, Əbdülqahar da. Onda da, məsələn, səs də var, qeyri-adi bir ilham da var. Maşallah, nəvələrim çoxdur, 4-ü Fərqanənindir, 2-si balaca qızımındır, biri də balaca oğlumundur. Bunlardan kimin nəyi sevdiyini axtarsaq, onda gərək gecə-gündüz onlarla məşğul olaq”...